Poradnik dla miłośników przyrody: Babiogórski Park Narodowy – wiedza i praktyka ekoturystyki
Oto nasz przewodnik po Babiogórskim Parku Narodowym, trzecim najmniejszym parku narodowym w Polsce. Mimo niewielkiej powierzchni, park ten zapewnia nam niezwykle bogaty przekrój roślinności górskiej oraz polskich ssaków. Dominującym elementem parku jest Baba Góra, drugi co do wysokości masyw w kraju po Tatrach.
Znajdujący się na południu Polski, bezpośrednio przy granicy ze Słowacją, Babiogórski Park Narodowy zajmuje obszar tylko 33,92 km2, z otuliną o powierzchni 84,37 km2. Całkowicie umiejscowiony w dwóch powiatach województwa małopolskiego: suskim i nowotarskim, park charakteryzuje się masywem Babiej Góry, mającym długość zaledwie 10 km. Pochodzi on z Beskidu Żywieckiego, a jego najwyższe wierzchołki to Diablak, inaczej nazywany Babią Górą (1725 m n.p.m), a także Gówniak (1617 m n.p.m.). Choć teren ten nie posiada śladów epoki lodowcowej, na jego obszarze znajdują się kilka malowniczych jezior osuwiskowych, takich jak Mokry Stawek (450 m2), Zimny Stawek czy Czarne Oko. Co ciekawe, grzbiet Babiej Góry stanowi granicę między zlewnią Bałtyku a zlewnią Morza Czarnego.
Babiogórski Park Narodowy obejmuje dwa obszary Natura 2000: Ostoja Babiogórska i Obszar specjalnej ochrony ptaków Babia Góra. Dodatkowo od 1977 roku posiada status rezerwatu biosfery, który został włączony do programu UNESCO-MAB „Człowiek i biosfera”. Nad sprawami ochrony przyrody czuwa Dyrektor Babiogórskiego Parku Narodowego, którego głównym celem jest ochrona unikalnych górskich ekosystemów Beskidu Żywieckiego.
Ze względu na dużą popularność parku wśród turystów – rocznie odwiedza go ponad 100 tys. osób – ustanowiono szereg zasad mających na celu ochronę lokalnej przyrody. Zakazano m.in. chwytania i zabijania dzikich zwierząt, zbierania ich jaj oraz poroży, niszczenia nor czy gniazd, pozyskiwania lub niszczenia roślin i grzybów, pozyskiwania minerałów i torfu, palenia ognisk i wyrobów tytoniowych poza wyznaczonymi miejscami, połowu ryb, poruszania się poza wyznaczonymi szlakami i trasami narciarskimi, wprowadzania psów na obszary objęte ochroną ścisłą i czynną, eksploracji jaskiń i zbiorników wodnych czy biwakowania poza wyznaczonymi do tego miejscami.
Dyrekcja parku zastrzega sobie prawo do zamykania poszczególnych szlaków lub tras narciarskich dla ochrony przyrody lub bezpieczeństwa zwiedzających. Wycieczki zbiorowe ograniczone są do grup liczących maksymalnie 30 osób (10 osób w przypadku turystyki narciarskiej) i muszą być prowadzone pod opieką przewodnika.
